ညိဳ၀င္သြားေသာ ေကာင္းကင္
အေျဖမရွိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ အားလံုးကုိ ၀န္ခံပစ္ခ်လိုက္ဖို႔ သတိေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။
ရဲရင့္တဲ့ ရဲရင့္က ငါ့ အပါးက တိတ္တဆိတ္ ခြါထြက္သြားခ်ိန္ ခဏေလးမွာ.. ရင္မွာ ေအာ္ျမည္တမ္းေနတာကေတာ့ အေမွာင္ထုကို ငါ မႀကံဳခ်င္ဘူး ဆုိပဲ။
သိမ္၀င္သြားတဲ့ အခါ အရာရာ ငါ့ထက္ အဆ တစ္ရာ ပိုႀကီးလာခဲ့ပါတယ္။
လုိက္လိုက္.. လိုက္လိုက္.. ဖားကေလး တစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ငါ ေအာ္ေနမိတယ္။
တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာတဲ့ ေကာင္းကင္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း အသက္ေတာင္ ရဲရဲ မရွဴ၀ံ့ဘူး။
၀ုန္းခနဲ ၀ုန္းခနဲ ၿပိဳလဲက်ေနတဲ့ ကမ္းပါးျပတ္က ေျမစိုင္ခဲကုိ ထိတ္လန္႔တၾကားနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴးျပေနမိတာ။
မၾကာခင္ သူ(.. .. ..) ငါ့ဆီ ခ်ဥ္းကပ္လာေတာ့မယ္ပဲ ဆုိေနပါလား။
ထိုခဏမွာ အေနာက္ေျမာက္ေထာင့္က မိုးခ်ဳန္းသံ အမွတ္တမဲ့ ၾကားလိုက္ရတယ္။
မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြ တဖဲြဖဲြ က်လာေရာ.. ငါ အိမ္ ျပန္ဖို႔ သုတ္ေျခတင္ရေတာ့တာ အားလံုး မသိဘူး။
ထားလိုက္ေတာ့.. မၾကာခင္မွာ.. အိုး ဟုတ္တယ္.. မၾကာခင္မွာ.. သတ္တေလာကႀကီး လဲၿပိဳ ပ်က္စီးေတာ့မွာ သူတို႔ မသိၾကဘူး။
ေ၀းသြားတ့ဲ အခါ တစ္ခါတုန္းက ဂရင္းညီေနာင္ ပံုျပင္မ်ား ဆိုၿပီး အံဘနန္း ျပန္ထုတ္ၾကဦးမယ္။
ငါ ဆုိခ်င္တာက မိုးႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ သံစဥ္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ပါ။
ဒါေပမယ့္လည္း သိၾကေတာ္မူၾကတဲ့ အတုိင္း လမ္းက ေရွ႕မွာ ပြင့္ဟေနတာ ဆက္ မေလွ်ာက္လို႔ကေတာ့ စကားလံုးေတြ ေလထဲ ပြစာႀကဲသြားလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။
ဒါနဲ႔.. ငါ့ အကၤ် ီေတြ မိုးေရ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ ေခါင္းက ေျခဖ်ား ရဲႊရဲႊစိုကုန္လို႔ အဲဒီညက ညိဳ၀င္သြားတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ အသိမရွိ ရင္ခြင္ ဖြင့္ေနမိတယ္။
တိမ္ေတာက္ခ်ိန္ ႏွစ္ပိုင္း တစ္ပိုင္း အခိုက္အတန္႔ေလး ငါ ေငးေမာမိခိုက္ ညက ေလာကထဲ ကြၽံ၀င္လာလို႔ အဲဒါ ငါ တားခ်င္တာ မရဘူး။
လာၾက.. ငါ့ကုိ ၀ိုင္းကူဦး။ မဟုတ္ရင္ေလ.. ညက ငါ့ ရင္ဘတ္ကုိ တက္နင္းၿပီး ၾကယ္မင္းနဲ႔ ျမဴးတူး ေပ်ာ္ပါး၊ အားရေတာ့မွ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေလွာင္ရယ္မွာ အရမ္း စိုးရိမ္တာပဲ.. သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္..။
Comments
Post a Comment
U can drop ur comment here