အခ်ိန္ႏွင့္အမွ်
အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် စီးဆင္းၾကေနေသာ အင္တာနက္ ေလာကေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ကၽြႏု္ပ္သည္၎၊ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္ အလားတူ ပတ္သက္ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ သတၱေလာကႀကီးသည္၎ ရွိရွိသမွ် အရာရာတိုင္းသည္ အင္တာနက္ဆိုေသာ ဘိန္းကို မွီဝဲရင္း ငိုက္မွန္းမသိ ငိုက္ရင္း အျပင္ဘက္ ကမၻာႀကီးတြင္ ဘာေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲေနသည္ဆိုေသာ တကယ့္အျဖစ္မွန္ကိုမူ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသကဲ့သို႔ ရွိၾကေတာ့သည္။
ရပ္တန္႔က ေကာင္းမလား၊ ဆက္သြားက အဆင္ေျပမလား မိမိကိုယ္ကို အသည္းအသန္ စဥ္းစားရင္း၊ အတိတ္ကို အတိတ္မွာပင္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ကာ၊ သြားေလသူ ဘိုးဘိုးဘြားဘြားမ်ားအေၾကာင္း လြမ္းဖြယ္ ေတြး၍ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ေမတၱာဆိုတာ ဒဂၤါးျပား တစ္ျပား၏ ေခါင္းပန္းလိုလားဟု အေျဖထုတ္ျခင္းသည္ အခ်ိန္ကို ကုန္လြန္ေစလ်က္ ရွိသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္ ေနရာကို ေမ့ျခင္း၊ သို႔မဟုတ္ ေရာေထြးျခင္းက ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ လူေနမႈ ဘဝတြင္ ႀကီးမားေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈကို သယ္ေဆာင္လာပါေတာ့သည္။
အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် စီးဝင္ေနေသာ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားေနာက္သို႔ တရၾကမ္း လိုက္ပါေသာ္လည္း၊ စီးဝင္အား မ်ားျပားလွသည့္ အေလွ်ာက္ ေနာက္ဆံုး ေျပးလိုက္သူမွာ အင္အား ခမ္းကုန္ ပန္းေမာ လ်ႏြမ္းကုန္ေတာ့ေလေခ်သည္ တမံု။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ မႏုႆလူသားမ်ားသည္ အဘယ္သို႔ ျပဳရအံ့နည္း။ လက္ေလွ်ာ့၍ အရႈံး ေပးသင့္ပါသေလာ။ ေရွးဘုိးေဘးမ်ား ေနထိုင္ ျပဳမူလာခဲ့သည့္အတိုင္း ျပန္လည္ အသက္ဝင္ ေနထိုင္ၾကပါက မေကာင္းေလာ။ စာပို႔လုလင္၊ စာပို႔ခိုမ်ားျဖင့္ ျမစ္ကို ျဖတ္၍ေသာ္၎၊ ေခ်ာင္းကို ကူး၍ေသာ္၎၊ ေတာေတာင္ကို ဆန္၍ေသာ္၎ တစ္လတန္သည္၊ တစ္ႏွစ္တန္သည္ ၎ေလာက္ ၾကာေသာ အခ်ိန္မွ ယင္းစာကို လက္ခံရရွိေခ်ေသာ္ အဘယ္မွ်ေလာက္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းလိုက္မည္နည္းဟု အကၽြႏု္ပ္ စိတ္ကူးခန္း ဝင္မိသည္။
Comments
Post a Comment
U can drop ur comment here